PEDAGOGIKA

W związku z odmową podpisania wniosku o przedłużenie działalności PEDAGOGIUM WSPR przez współzałożyciela Uczelni - Marka Konopczyńskiego, Pedagogium Wyższa Szkoła Pedagogiki Resocjalizacyjnej w Warszawie jest w stanie likwidacji i nie prowadzi rekrutacji na studia.

Pedagogika to zespół nauk o wychowaniu, istocie, celach, treściach, metodach, środkach i formach organizacji procesów wychowawczych. Pedagogika jest nauką o procesach wychowawczych, czyli zajmuje się teorią działalności wychowawczej, należy do nauk społecznych, stanowi zespół nauk o wychowaniu, teorię działalności wychowawczej. Na gruncie Pedagogiki  formułuje się istotę, cele, treści, metody, środki i formy procesów wychowawczych, jako nauka  odnosi się głównie do młodego pokolenia, które dzięki oddziaływaniom wychowawczym powinno osiągnąć optymalny rozwój osobowości, ukształtować wiedzę o rzeczywistości, przygotować się do funkcjonowania w życiu społecznym. Zajmuje się ona formułowaniem teorii, celów, treści, metod, środków i form procesu wychowania, a także stanowi zasób wiedzy praktycznej na ten temat. Do głównych instytucji takiego wychowania zalicza się: rodzinę, przedszkole i szkołę. Obecnie zakres zainteresowań pedagogiki jest o wiele szerszy i obejmuje: samowychowanie i samokształcenie młodzieży i dorosłych, oddziaływanie wychowawcze instytucji wychowania pozaszkolnego, głównie: środków masowej komunikacji, organizacji młodzieżowych, placówek kulturalnych (teatrów, klubów, muzeów i in.), instytucji wychowania religijnego itp. Zadaniem pedagogiki jako nauki jest wyposażenie tych, którzy organizują przebieg nauczania i wychowania w wiedzę o skuteczności różnego rodzaju zabiegów dydaktyczno-wychowawczych.

Pedagogika resocjalizacyjna to dział pedagogiki specjalnej zajmujący się nauczaniem i wychowaniem osób z zaburzonym zachowaniem i niedostosowanych społecznie. Osoby takie poddaje się resocjalizacji. Istotą pedagogiki resocjalizacyjnej jest opis i wyjaśnianie procesów zachodzących pomiędzy wychowankiem a wychowawcą, a jako dyscypliny naukowej jest formowanie zaleceń i wdrażanie projektów zmian w procesie kształtowania człowieka. Pedagogika resocjalizacyjna jest także nazywana pedagogiką niedostosowanych społecznie. Pedagogika resocjalizacyjna wywodzi się z pedagogiki specjalnej. Ta druga do końca XX wieku zakładała izolowanie nieprzystosowanych jednostek. Następnie na zachodzie narodził się nurt pedagogiki integracyjnej obecnie wchodzącej w założenia pedagogiki resocjalizacyjnej. Zamiast izolować jednostkę należy przywrócić społeczeństwu. Jedną z głównych przedstawicielek pedagogiki resocjalizacyjnej jest Maria Grzegorzewska, która w 1964 roku wydała w Polsce podręcznik zatytułowany "pedagogika specjalna". W 1952 roku powstał w Warszawie Polski Instytut Pedagogiki Specjalnej zajmujący się m. in działem pedagogiki resocjalizacyjnej. Od 1972 roku w jego miejscu istnieje IPSiR. Instytut Profilaktyki Społecznej i Resocjalizacji, wchodzący w skład Uniwersytetu Warszawskiego. Do jego najbardziej znanych wykładowców należą Stanisław Jedlewski (pedagog), Czesław Czapów (pedagog), Stanisław Walczak (prawnik), Adam Podgórecki (prawnik). Cele pedagogiki resocjalizacyjnej – uspołecznienie, zachowanie interesów grupy społecznej, wyraża się poprzez eliminowanie egoizmu (interes społeczeństwa), swobodny rozwój osobowości manifestujący się aktywnością twórczą oraz zanikaniem dewiacji (interes jednostki). Zadania pedagogiki resocjalizacyjnej - wyeliminowanie czynników, które wywołują zaburzenia stanu osobowości (likwidowanie przyczyn), naprawianie stanów osobowości (usunięcie negatywnych zmian w osobowości),  utrwalenie uzyskanych w powyższych dwóch zakresach rezultatów resocjalizacji. Przedmiotem pedagogiki resocjalizacyjnej jest nie tylko wąsko rozumiane wychowanie korygujące niedostatki socjalizacji osób nieprzystosowanych społecznie, ale i szersza działalność obejmująca funkcję: - opiekę resocjalizacyjną (zaspakaja potrzeby), - wychowanie resocjalizujące, - terapia (leczenie dysfunkcji).